Wanneer je de naam Dorothea Lange uitspreekt dan denken de meeste mensen aan bovenstaande foto.

Ik geef toe, ik ben niet heel erg subjectief want Dorothea Lange is een van mijn favoriete fotografen.

De tentoonstelling “Dorothea Lange – Politiques du visible” die doorging in de “Jeu de Paume” in Parijs was meer dan de moeite waard.

DIt is ze dan tijdens een interview. Het was een heel goede fotografe maar blijkbaar ook een goed en intelligente vrouw.

Lange werd geboren als Dorothea Nutzhorn (1895-1965) in Hoboken in New Jersey in de Verenigde Staten van Amerika in een familie van Duitse immigranten van de tweede generatie. Op achttienjarige leeftijd begint ze foto’s te nemen en ze neemt de naam van haar moeder aan wanneer ze een portretstudio opent in San Francisco. In 1932, tijdens de grote depressie begint ze aan straatfotografie te doen om het leed en de ellende van de gewone man te documenteren. Aan de hand van haar foto’s wil ze de sociale ongelijkheden blootleggen en terzeldertijd aanklagen.

De tentoonstelling zelf is onderverdeeld in vijf specifieke onderdelen:

Dit zijn de plaatsen die Lange bezocht heeft tijdens haar FSA-periode.

1. Les gens que ma vie a touchée (1932-1934)
   Aan het einde van de jaren twintig gaan verschillende industrieën achteruit: textiel, kolen, landbouw, petroleum, bouw, transport, … Werkloosheid en bijgevolg verlies van inkomen zorgen voor grote aantallen daklozen. En het zijn deze laatste die Lange is beginnen vereeuwigen.
2. L’investigation documentaire – Le récit de la migration (1935-1941)
   Lange fotografeert de migranten die van de Midwest naar Californië verhuisd zijn. Haar foto’s zijn zo spraakmakend en overtuigend dat de regering beslist om kampen te bouwen teneinde die mensen te helpen in het kader van de New Deal van Roosevelt (gevecht tegen de Grote Depressie). De Farm Security Administration (FSA) voor wie Lange ondertussen werkt, verzamelt 130.000 negatieven. Lange bezoekt zo maar eventjes 22 staten. Met haar foto’s komt ook uitleg want Lange schiet niet alleen rolletjes vol, ze spreekt ook met de mensen die ze vereeuwigt.
3. Une guerre des deux océans – les chantiers navals Kaiser, Richmond (1942-1944)
   Begin jaren veertig is Lange geïnteresseerd in de omschakeling van agricultuur naar defensie. In 1944 vraagt het tijdschrift Fortune om de Kaiser-scheepswerf te fotograferen. Daar werken zo maar eventjes 100.000 ongeschoolde mensen dankzij revolutionaire fabrikatie- en assemblagetechnieken.
4. L’internement des citoyens américains d’origine japonaise (1942)
   Aan Lange werd gevraagd om zich te concentreren op het koken, slapen, bidden en socializing van de mensen. En toen was er Pearl Harbor en dit:”In March of 1942, the military began posting Civilian Exclusion Orders, which ordered “all persons of Japanese ancestry” to report to Civil Control Stations to register, and begin the process of “evacuation” to nearby Assembly Centers and eventual consolidation into Relocation Centers in remote areas across the Western United States. Within the next weeks, all Japanese people living in the west coast—approximately 120,000—were rounded up and forced to quickly store, sell, or give up their homes, businesses, and property. They were imprisoned in concentration camps through World War II, until the camps were slowly decommissioned by 1946. Over two-thirds of those imprisoned were U.S. citizens, and many more had lived in the United States for decades but were prevented from becoming naturalized citizens by existing immigration laws.”
   Bron: https://anchoreditions.com/blog/dorothea-langes-japanese-american-internment
   Meer dan twee derden waren Amerikaanse staatsburgers! Hoe kan een staat zoiets doen met zijn eigen burgers?Lange kreeg de opdracht om de evacuatie en relocatie te documenteren wat ze deed met heel veel klasse en vakmanschap. Waarschijnlijk te goed want haar foto’s werden gecensureerd; niemand weet door wie juist en tot op vandaag zijn haar foto’s nog altijd heel “touchy”. Tot in 2006 werden ze ergens goed bewaard, weg van het publiek. Ik heb deze foto’s gezien in een museum en in de sectie die het over deze periode had, was het stil. Heel stil. En als Amerikaan zak je in de grond van schaamte.
   Bron: https://anchoreditions.com/blog/dorothea-lange-censored-photographs
   Dit onderdeel van de tentoonstelling was het meest aangrijpend maar tegelijkertijd ook een eye-opener. Hier begin je plots na te denken over je eigen regering en politiekers. Zouden die (ook) tot zoiets in staat zijn? Wat doe je indien je zelf opgetrommeld wordt en in een kamp gestoken wordt? Kamp. Hmmmm. Breendonk … (Indien je nog nooit Breendonk bezocht hebt, aub doen!)

Zonder commentaar.

5. L’avocat commis d’office (1955-1957)
In die periode wordt Lange gevraagd door het tijdschrift Life om na te gaan wat er zich allemaal afspeelt in en rond het justitiehuis in Alameda in Californië. En dit tot in de cellen van de gedetineerden. Lange zou Lange niet zijn mocht ze niet de raciale vooroordelen blootleggen die ze te zien krijgt. Uiteindelijk beslist Life om haar foto’s niet te publiceren; iets wat andere tijdschriften wel doen.

Mocht je geïnteresseerd zijn in meer uitleg inclusief foto’s van de tentoonstelling, dan kun je altijd de catalogus van die tentoonstelling kopen:
“Politiques du visible” – Dorothea Lange
Sous la direction d’Alona Pardo avec la collaboration de Jilke Golbach
Jeu de Paume – Prestel Publishing
ISBN 978-3-7913-5794-2

Indien je meer wenst te weten over haar leven:
“Dorothea Lange – A Life Beyond Limits” van Linda Gordon
W.W. Norton & Company Inc.
ISBN 978-0-393-33905-5