Ik ben naar de Zinnekeparade geweest. Het weer zat mee, het parcours was goed uitgetekend, de organisatie verliep vlot en het publiek was lief. Maar vooral de mensen die meeliepen in de parade zelf verdienen een pluim. Er was maar een groot minpunt: ik kon niet blijven tot op het einde. Volgende keer en dat is spijtig genoeg binnen twee jaar, blijf ik zeker tot op het einde. Misschien moeten we met z’n allen een groep starten, op Facebook bijvoorbeeld, “Wij willen elk jaar een Zinnekeparade”.
In elk geval, Zinnekeparade, een dikke proficiat.
Sommige toeschouwers hadden een strategische positie uitgekozen al dan niet onder een goedkeurend oog.
Anderen zaten, al dan niet gemakkelijk, dan liever alleen te genieten.
Sommige toestanden waren eerder explosief.
En toen werd het startschot gegeven van de parade.
Een troon kan natuurlijk niet ontbreken.
Nog een explosief ‘geval’.
Een deelneemster.
En toen moest het stil zijn.
Nog rap een fotootje nemen.
Een kopje koffie doet altijd deugd.
En dan zijn er ook nog de specialekes.
Of die waarvan het hoofd verkeerd is aangezet.
Muzikanten ontbreken ook nooit.
Een looksnoer iemand?
Een grote mond is er ook wel altijd bij.
Groen was een populaire kleur, maar ja wat wil je met een dergelijk thema?
Voor sommigen was het nog niet warm genoeg, dus werd er een beetje bijgestookt.
De spin was ook van de partij.
En dan was er nog ‘diene gast’ van Avatar.
Tot volgend jaar. Misschien. Hoop doet leven, nietwaar.