Sebastião Salgado

Een paar dagen terug ben ik naar de opening mogen gaan van de tentoonstelling “Kuwait” met foto’s van Sebastião Salgado. Het is een artiest die op tijd komt! Gewoonlijk en meestal zijn die heerschappen een uur te laat. Minimum. En dan vinden ze het nog niet eens nodig om zich te verontschuldigen.

De organisatoren van het evenement hadden het heel goede idee om de boeken te laten signeren op voorhand. Op die manier kan de fotograaf van in het begin rondwandelen en een babbeltje slaan met de mensen die aanwezig zijn op het evenement. Van boeken gesproken, het is zijn vrouw die zich bezighoudt met alle aspecten van het publiceren van een boek. Ook zij verdient een heel dikke pluim en even dikke proficiat; het zijn eigenlijk allemaal kleine juweeltjes. Hier is klein niet altijd letterlijk op te vatten, zeker niet wanneer je boek verschillende kilo’s weegt …

De foto’s van Salgado zijn sowieso uitstekend maar dat is slechts mijn persoonlijke opinie. Natuurlijk is de man fotograaf maar tegelijkertijd is hij iemand met een missie: hij wil de wereld informeren en tonen dat we echt niet goed bezig zijn.

Een uurtje na zijn aankomst, was het tijd voor een speech. Hij begon met zicht te verontschuldigen dat hij geen Nederlands sprak en dus de uitleg zou geven in het Frans.

Hij was getuige van wat terugtrekkende troepen kunnen doen en ook gedaan hebben in Kuweit. Hijzelf heeft er ongeveer veertig dagen doorgebracht. Er werden zo maar eventjes een miljard vaten ruwe olie over de velden gegoten en een 700 boorputten in brand gestoken. Dat was volgens Salgado de grootste ecologische ramp ooit veroorzaakt door mensen. Vandaar ook dat hij een heel grote bewondering heeft voor de personen die de brandhaarden gedoofd hebben. Dat zijn voor hem dan ook de echte helden van de oorlog.

Indien je iet of wat dicht bij zo’n brandende boorput kwam, was het geluid oorverdovend. Hij omschrijft het als luider dan een vlieftuigmotor. Het is daar trouwens dat hij permanente oorschade opgelopen heeft. Indien je dan nog weet dat die vlammen tot soms dertig/veertig meter hoog waren dat versta je onmiddellijk voor welk een gigantisch moeilijke taak die brandweermensen stonden.

De foto’s dateren van 1991 en zijn een beschamende getuigenis tot wat “de beschaafde mens” in staat is …

In het vragengedeelte heeft Salgado voor zover dat nodig was/kon nog maar eens wakker geschud. We zijn echt niet goed bezig en één van de dingen waaraan hijzelf wilt werken en “er iets aan doen” is het planten van bomen. Met het Amazonewoud waar elke dag verschillende voetbalvelden aan woud verdwijnen is het tijd dat we aan hetzelfde tempo bomen planten. En bossen toevoegen door echte bomen in de grond te steken en niet gewoon tevoorschijn toveren door een kleurtje te gebruiken op een of andere (papieren) kaart.

Bedankt Mr. Salgado en echtgenote voor de mooie foto’s, boeken en boodschappen.

Ook no een heel dikke “dank u” aan Taschen en aan La Photographie Galerie in Brussel voor de uitnodiging en het hosten van dit evenement.

http://www.amazonasimages.com/

https://www.ted.com/talks/sebastiao_salgado_the_silent_drama_of_photography

https://www.unicef.org/salgado/

http://cpn.canon-europe.com/content/Sebastiao_Salgado.do

https://www.taschen.com/pages/en/search/salgado

https://www.facebook.com/taschen/videos/10154095335722960/?fref=mentions

http://www.la-photographie-galerie.com/