Een paar dagen terug vermeldde mijn fotovriend Marc de duurste foto ooit en liet tegelijkertijd de naam Peter Lik vallen. Ik kreeg eventjes een koude rilling. Het gaat over deze foto.
Lees even de disclaimer hier in verband met het lijstje van vijf duurste foto’s.
Het is dus duidelijk dat Peter Lik niet onbesproken is. Als fotograaf kan ik onmogelijk zeggen wie hier nu gelijk heeft of aan het rechte eind trekt. Ik kan wel de adressen meegeven waar ik mijn informatie gehaald heb. Zo is er veel discussie over een foto met de maan. En hier legt men uit wat er scheelt aan de foto. Tja, ik ken nog fotografen die creatief omgaan met Photoshop. Maar … blijkbaar is er toch knip- en plakwerk aan te pas gekomen.
Wat is nu het “probleem”? Wel, er is ooit een persbericht geweest waarin stond dat Peter Lik een foto verkocht heeft voor 6,5 miljoen dollar. Er is niet echt een bewijs en daar wringt het schoentje. Ik kan nu onmiddellijk een persbericht in de wereld sturen dat ik een van mijn foto’s verkocht heb voor acht miljoen dollar. Ik vraag mij nu wel af wat de belastingsdienst doet in het geval van Peter Lik.
Tijdens een bezoek aan Las Vegas heb ik de gelegenheid gehad om zijn galerie te bezoeken in een van die megahotels. Wat een marketingmachine met gladde verkopers. Er zijn alleen grote formaten en sommige foto’s hangen in aparte kamers al dan niet met speciale belichting en ze zijn allemaal hoog contrasterend. Dat verkoopt goed.
Natuurlijk hou ik van de laatste zin in dit artikel: “If you want to be inspired by a master marketer, look no further than Lik. If you want to see great photography, head over to the ICP and see the Salgado exhibit.”
Een ander “probleem” is blijkbaar de prijszetting. Normaal gezien drukt een fotograaf een beperkt aantal foto’s af. Dat gaat van drie over zes tot twaalf of vierentwintig. De eerste of laagste nummers zijn het goedkoopst. Het aantal “artist prints” is ook beperkt tot drie of vier. Dus, hoe sneller je beslist hoe goedkoper de foto. Wat blijkt? Om te beginnen werkt Lik met edities van 950 en twee dozijn “artist prints”. Nu was hij op het idee gekomen om van Phantom, één en slechts één foto te printen. Dus een editie van één in plaats van 950. En die 949 “gemiste” verkopen moeten dan wel betaald worden. En zo kwam hij uit op de prijs van 6,5 miljoen $ …
Het is nu heel goed mogelijk dat de nummer een van de troon gestoten wordt want in mei gaat het veilinghuis Christie’s zal dan “Le Violon d’Ingres” van de Amerikaanse surrealist Man Ray verkopen. Je weet wel, die vrouwenrug met daarop twee klankgaten getekend. Ze verwachten dat ze deze zwart-wit foto van 1924 zullen kunnen verkopen voor een bedrag ergens tussen de 5 en 7 miljoen dollar …
Wie wil er nu 6,5 miljoen dollar geven voor een foto, en dan nog voor niet echt zulk een bekend figuur?
Voor geld danst de beer…
én de duivel ook natuurlijk…