Foto’s IJsland 2019

Ik weet niet hoe WordPress foto’s behandelt (of mishandelt) maar de foto’s hieronder zijn donkerder dan die op mijn externe harde schijf! 

Ik ben erdoor. Eindelijk. Ik heb tijdens de veertiendaagse trip een duizendtal foto’s genomen. Waarschijnlijk honderden te veel. En waarschijnlijk honderden te weinig. Dat land is zo ongelooflijk mooi en zo gevarieerd dat je eigenlijk elke minuut een foto zou kunnen maken. Zeker indien je de toer van het eiland doet. Ik heb nu het “ganse” land gezien en je zou het eigenlijk kunnen indelen in drie categorieën: de groenige delen, de zwarte en de witte. En op bepaalde plaatsen zijn er ook combinaties van kleuren. Wel weinig bomen. En nog minder (grote) bloemen.

Eigenlijk ga je er naartoe met de gedachte “ik ga heel selectief” zijn. Dingen die ik al ken en waar ik al foto’s van heb, ga ik niet nog eens fotograferen. En dan begint het: ok ik ben hier al geweest maar nu is het weer anders of er zijn nu juist geen mensen of het licht zit zo goed of, of, of. En voor je het weet, ga je weer naar huis met duizend foto’s. Je wordt zo enthousiast dat je maar foto’s blijft nemen. Ondanks het feit dat je de meeste dingen reeds gezien hebt maar in andere formaten en vormen en op andere plaatsen in IJsland. Dus, eigenlijk zou je veel minder foto’s moeten nemen maar het zal de aard van het beestje zijn zeker.

Uiteindelijk hoeveel foto’s kun je nemen van een sneeuwlandschap? Of een gletsjer? Of een waterval? En hoe neem je in deze tijd nog een “originele” foto of “iets dan nog nooit iemand gefotografeerd heeft”? IJsland is ondertussen ook een land geworden dat gewoon plat gefotografeerd is. Met uitzondering van enkele plaatsen die heel moeilijk bereikbaar zijn. Gelukkig komen er niet veel toeristen in mijn favoriet gedeelte van IJsland. 🙂

En die honderden te weinig dan? Wel, er zijn heel veel plaatsen waar we niet gestopt zijn omdat we daar niet mochten of niet konden stoppen om foto’s te nemen. En ja, op een bepaald moment moet je ook de timing respecteren. Hotels blijven niet eeuwig wachten op hun gasten, restaurants ook niet. En vliegtuigmaatschappijen nog minder. Tijdens de voorlaatste trip hebben we verschillende keren onze plannen moeten wijzigen en fotogenieke locaties overslaan omdat de weg ernaartoe gewoon gesloten was wegens het slechte weer (lees sneeuw).

Bij thuiskomst heb ik mijn foto’s niet bekeken; ik laat die altijd een paar weken “rusten” totdat ik afgekoeld ben en de foto’s weer met een “neutrale” blik kan bekijken en beoordelen. Dan maak ik een eerste selectie van foto’s die de moeite zijn om te bewerken. Ik probeer die dan altijd objectief te bekijken en zo veel mogelijk het persoonlijke dat ik ervaren heb daar en dan en aan die foto koppel, te vergeten. Het tijdperk van foto’s met geuren en geluiden moet nog aanbreken. Foto’s met geluid bestaan al maar dat heet dan film … Naar wat kijk ik dan wel? Voornamelijk naar compositie, onderwerp, verhaal en sfeer. Dat laatste is natuurlijk ook weer heel subjectief.

Het “witte IJsland” komt hier niet aan bod omdat we altijd heel ver weg waren van de sneeuw en het ijs. Natuurlijk hebben we sneeuwtoppen gezien en zelfs uren langs een gletsjer gereden maar dat aspect is voor de volgende trip. Dan gaan we (hopelijk) bevroren watervallen fotograferen. Onder andere.

Ik ga eerlijk zijn: het was mijn bedoeling om de tien “beste” foto’s te laten zien van mijn laatste reis. Maar dat ging gewoon niet … Ik heb er dan maar twintig van gemaakt. En zelfs dat was niet gemakkelijk. Je wilt zoveel laten zien en de anderen laten meegenieten dat je continu zegt “ah ja, die moet er ook zeker in” en na een tijd zit je dan toch weer met dertig, veertig foto’s. Ik ben veel en veel langer bezig geweest met het selecteren en deselecteren van foto’s dan met de bewerking ervan!

Maar … het is me gelukt. Het zijn dus voor mij persoonlijk de twintig “beste” en ze worden NIET in volgorde getoond. Het is dus niet zo dat de eerste foto goud gewonnen heeft en zo verder. Ik dacht dat eerst wel te doen maar ik ben er onmiddellijk mee gestopt. Dat was nog “erger” dan een selectie maken …

Greiser

Wanneer je de “Golden Circle” doet dan is “Geysir” een van de aanraders. Het is een geiser die om de zoveel minuten een grote hoeveelheid heet water de lucht inspuwt. Wanneer je foto mislukt is of je staat te ver of te dicht, geen probleem, een paar minuten wachten en je kan herbeginnen. Succes gegarandeerd, inclusief de tientallen toeristen die rond de geiser staan al dan niet met selfie-stick. Dit is toch intrigerend dat wij op een aardkloot rondlopen met een kern die verschroeiend heet moet zijn. Bovenstaande foto is genomen in het noorden maar met dat verschil dat hier geen geisers zijn die water meters de hoogte instuwen. Er zijn wel gaten in de grond met borrelend water of modder. De hitte zorgt dan ook voor interessante kleurpaletten wegens de verkleuring van de omliggende grond deels door de hitte en deels door de vrijgekomen stoffen/gassen. Wanneer je een bad neemt in zo’n “natuurlijke badkuip” dan komt de zwavelgeur je tegemoet. In deze foto zie je voornamelijk een grijs spektakel: het komt van het water dat opborrelt op de voorgrond, dan zijn er gewoon gaten in de grond waar pure stoom uitkomt (geen water te zien) zoals rechts in de foto en die slierten maken de verbinding met de grijze wolken met wat ochtendzon erdoor. Het toffe aan deze foto is dat je twee keer moet kijken vooraleer je begrijpt wat je ziet.

Vallend en stijgend water

Een heel grote en imposante waterval met een wolk van mist gevormd door het opspattend en wegvliegend water. Rechts zie je ook de verschillende tinten groen met een beetje oranje/rood erdoor. Aan de linkerkant, bij de groene blaadjes, zie je een oranje “plekje”. Dat is een mens. Natuurlijk valt het oog op het witte gedeelte van de waterval, pal in het midden van de foto. Dan volg je het wit van het opspattend water en kom je terecht in het groene gedeelte. Daardoor zie je ook het rode (op een sterk punt van de foto) en ga je via de groene blaadjes naar de mens waardoor je een beter idee krijgt van hoe groot deze waterval wel is. Wat ook altijd werkt in foto’s, zijn driehoeken.

Vijftig tinten groen

Een echt typisch landschap van IJsland. Op fotografisch gebied is het een echte no-brainer. Je hebt driehoeken en een S-curve. Twee elementen die altijd werken. Voor de rest is het kijken naar de verschillende tinten groen en naar de kleine plaatsen waar het oranje/rode er een beetje doorkomt. En … laat je verbeelding werken. Of droom eventjes weg. Het enige wat een beetje saai is, is de lucht ondanks dat er wolken waren. Dat kun je zien aan de “plekken” in het landschap waar er dus meer licht valt dan op andere. Er is alleen een klein beetje structuur bovenaan links. Bepaalde fotografen voegen er dan zelf wolken of structuur aan toe.

Het weggetje naar …

Ik ben aangekomen op deze plek maar stond een gans stuk hoger. In IJsland ben ik nooit echt zeker of ik op dat groene mos mag stappen of niet … De IJslanders beschermen hun natuur (en terecht) maar het is voor mij althans niet altijd duidelijk waar ik mag lopen en waar niet. In elk geval ik wou wat dichter bij de bocht geraken en wat was ik blij dat er een weggetje liep (die bruine streep die je ziet aan de linkerkant). Oorspronkelijk wou ik de bocht zelf met het bijna witte vlak op een sterk punt plaatsen en wel boven rechts. Maar ik wou absoluut ook de kleuren laten zien die weerspiegeld worden in het water (rood, blauw en purper). Op het moment dat ik deze foto genomen heb, waren die kleuren niet zichtbaar … Althans niet door mij. Ook hier valt het oog op de witte plek en door de rand te volgen kom je ofwel bij de berg uit ofwel via het groen gedeelte bij het weggetje en dan bij de berg.

Schilderspalet

Deze foto heb ik geselecteerd omdat ik hier verschillende minuten heb staan kijken naar deze plaats met open mond. Ik hou van de schilderkunst maar geen enkele schilder kan zoiets creëren. Dit is van het mooiste en sereenste dat ik al gezien heb. Het is bijna magisch. En de indrukwekkende stilte. Op de voorgrond krijg je de platte en soms ronde vormen waar het groene domineert. Dan volgt een platte gele streep en daarachter het bruinige met wat donkere plekken en strakke maar parallelle lijnen die naar de hemel leiden. En helemaal bovenaan krijg je dan weer de ronde, witte vormen van op de voorgrond. Eigenlijk moet je van deze plaats een panoramafoto maken. Dit gebied dat luistert naar de naam Landmannalaugar staat in mijn persoonlijke top drie van “mooiste” gebieden.

Zinkende zon

Geen gemakkelijke foto omdat er puur wit en puur zwart in zit. Moeilijk te overbruggen weet je wel. Het zwart in IJsland kun je eigenlijk onderverdelen in het natte zwart en het droge zwart. Het eerste zwart vind je op het strand en is precies iets minder zwart dan het droge dat vooral te vinden is in het binnenland. Het is precies alsof het het licht opslorpt. Oorspronkelijk was de evenaar het midden van de foto. Ik wou het oranje gedeelte volledig op de foto want dat is waar de actie is. En ik wou ook wel heel veel contrasten en verschillende kleuren (andere dan het gebruikelijke groen, wit en zwart). Het is trouwens ook de plaats waar het oog begint met de kijktocht. Vervolgens zie je de evenaar en het blauwe gedeelte om vervolgens het zwarte strand te volgen naar de voorgrond om dan naar rechts op te schuiven en terug richting evenaar waar je de groen/rode vlakte ziet. Bij deze omstandigheden is het wel zaak om snel te werken en even snel te denken. Dit fantastisch schouwspel duurt namelijk maar enkele minuten en komt nooit ofte nooit meer terug. Je mag nog zoveel keer terugkeren naar deze eigenste plek op dezelfde dag van het jaar en hetzelfde uur, je zult dit nooit meer zien.

Zwart, zwarter, zwartst

Deze foto is niet genomen in het binnenland maar wel aan de kust en hier gaat het duidelijk over het “droge” zwarte gedeelte. Voor alle duidelijkheid, onderaan zie je een bruine plek. Links ervan is een grot en de ingang van die grot is een dikke twee meter hoog. Dit is een foto om te laten printen op groot formaat, één meter op anderhalve meter bijvoorbeeld. Dan kun je beginnen kijken en ontdekken. Zo ga je dan zeker de verschillende structuren zien, de “normale” en grillige vormen, de vijftig tinten zwart, de strakke stukken basalt en die met een zachte, rondere vormen, de gladde en glimmende stukken en bovenaan rechts de “verfrommelde” en matte stukken, de kleine stukken (de kleinste zijn de voorgrond en vormen het strand) en de grotere stukken van de rotswand. En zo blijf je maar dingen ontdekken (en ZIEN).

Eenzaam boompje

Wanneer ik deze foto opende, had ik het boompje eerst niet gezien … Zoals gebruikelijk valt het oog automatisch op het witte  (in dit geval de waterval) en wanneer je die volgt naar beneden kom je uit bij het groene “hoofd van de Cocker Spaniel”. Dan schuif je een kleine beetje op naar links en dan terug naar boven en op die manier “ontdek” je het boompje. Ook hier komen de vele tinten groen terug en ook opmerkelijk is het bijna gebrek aan rechte lijnen. De vele curven en kronkels maken deze foto aantrekkelijk en zorgen ervoor dat je ogen overal komen.

Schots

Weer zo’n moeilijke vanwege de heel sterke contrasten van de opkomende zon en het zwart van de drijvende ijsschotsen en bergen op de achtergrond. Oorspronkelijk wou ik een “echte” weerspiegeling maken met een foto die in het midden kan doorsnijden en waarbij je dan twee qua inhoud, gelijke helften hebt. Maar … de ijsschots op de voorgrond zat een beetje in de weg. Er zat niets anders op dan ze dan maar mee te nemen in de foto. De lucht is gewoon super: heel dreigend aan de linkerkant en veel licht aan de rechterkant. Hetzelfde vind je terug in de ijsschots: links is het donker en rechts kun je de schittering van het ijs zien.

Kleuren

Dit moet de foto zijn van een landschap met het meeste kleur die ik tijdens mijn laatste bezoek genomen heb. De driehoek van water links bovenaan is voor mij de oogmagneet. Bij andere mensen is het de zwarte “driehoek” van het strand. Ongeacht, eens je daar begint, loopt het oog via de wolken naar rechts waar je weer dat groen/rood kleurenspektakel te zien krijgt om te eindigen bij de complementaire kleuren groen van de graspartijen en het bruin van de grillige wanden met nog wat geel op de voorgrond. Zoals je ook nog kan zien op de foto, veel groeit er niet tenzij wat grassen en hier en daar wat mini-bloempjes.

IJsdiamanten

Deze foto heb ik gemaakt op de fameuze “diamond beach”. Het zijn dus stukken ijs die aanspoelen en dan letterlijk wegsmelten. Op zich niks spectaculairs tot men die dingen van dichterbij gaat bekijken. Elk stuk ijs is op zich al uniek en je ziet de grilligste vormen die de natuur rijk is. Om deze foto te maken moet je op je knieën gaan zitten en continu bewegen. Op en neer, links en rechts, naar voor en naar achter en dan opeens zeg je, “dat is ‘m”. Omdat de vormen zo grillig zijn, krijg je bij elke beweging die je maakt een totaal andere foto omdat de lichtinval iedere keer verschillend is. Wanneer dat ijs, dat op het strand ligt, ook nog eens bevochtigd wordt door de golven, dan krijg je nog een ander effect: het water en vooral het schuim dat onder en door die blokken loopt. Wanneer je kijkt naar de stenen die te zien zijn in de opening van deze diamant dan zie je dat deze foto wel degelijk een kleurenfoto is. Op dit strand kun je ook uren foto’s blijven maken maar ik wou een foto maken waarbij het duidelijk was wat je zag, zonder uitleg … 😉

IJsland in lagen

Heel spijtig dat er die dag niet wat meer licht was. Op deze foto krijg je de verschillende IJslandse kleuren in één foto: we beginnen met ijs dat lichtblauw is en daarachter de witte sneeuw. Dan krijgen de heel grote diamanten die nadat ze wat verder gesmolten zijn, dan aanspoelen op het strand (tot grote vreugde van bepaalde fotografen). Een klassieker is om een lange sluitertijd te gebruiken wanneer de golf het stuk ijs overspoeld heeft en terugloopt naar de zee. Dan krijg je de diamant met witte fluwelen lijnen op het zwarte zand. Vervolgens krijg je het zwarte gedeelte dan wat groen met rood om af te sluiten met wit van de sneeuw.

Blauw, blauwer, blauwst

Nog zo’n foto waar je AL de kleuren pas ontdekt wanneer je thuis bent, op je computer. En dan begint dat geknaag weer: “hoh, had ik dat toen geweten/gezien dan had ik dat en dat gedaan of dan had ik het zo en zo gefotografeerd”. Maar goed, je hebt de gradaties blauw in de lucht en dan heb je nog eens een variatie van die gradaties in het water. En die blauwen worden gescheiden door drijvende ijsschotsen en daarachter zie je sneeuw van een of andere gletsjer. Ik had graag wat meer van de witte wolken gezien in het water …

VIK

Op verschillende plaatsen in IJsland duiken van die grillige stenen op “uit het niets”. En uit het water. Op deze foto zijn het weer de golven die dienst doen als leidende lijnen en die het oog meenemen tot aan de heel herkenbare “rotsen” van Vik. Vorig jaar kon je nog te voet  via het strand naar een klein dorpje in de buurt. Een paar maanden geleden is er een stuk van stijle wand naar beneden gekomen en blokkeert nu die passage. Drie dagen voor ik deze foto genomen heb, mochten we het strand niet op wegens te gevaarlijk. Op het sterk punt bovenaan links zie je nog zo’n ding “dat uit de grond” komt en waarvan je je afvraagt hoe en waarom het juist daar “gebouwd” is.

Reflectie

Hier is ie dan: de foto die je doormidden kunt snijden en twee gelijke helften bekomt. Ik heb mij laten wijsmaken dat je slechts enkele dagen per jaar deze berg kunt fotograferen zonder mist of regen. Ik veronderstel dat ik geluk gehad heb dan. De schaduwen van de wolken zijn te zien op de berg zowel als op de reflectie in het water. De witte stippen op de foto zijn twee gebouwen. Links is het huis van de eigenaar van de grond waarop we liepen. Die vraagt dan ook geld om er te mogen rondlopen en extra geld om er te blijven overnachten in een camper. Rechts staat, indien ik mij niet vergis een vikingdorp. Dit dorp werd nagebouwd voor een film die volgend jaar uitkomt denk ik.

Grand Canyon

Hetgeen je hier ziet is slechts een deel van een prachtige canyon die iets sprookjesachtig heeft. De curve zit er in evenals de grillige vormen. Verder zijn er kleine watervalletjes de verschillende uitsteeksels, de rondingen en dergelijke meer. In de verte zie je nog een klein beetje van de blauwe lucht. Een enkele foto is heel moeilijk om de schoonheid van dit ding te tonen. Een klein filmpje is in dit geval veel sprekender. En wat nog beter is: een filmpje met een drone. Op veel plaatsen is het verboden om met drones te vliegen. Het is mij niet onmiddellijk duidelijk waarom dit hier niet mag …

Heilig water

En voor de zoveelste keer sta je voor een waterval. Ook een mooie omdat die bijna een halve cirkel vormt. Bij deze waterval kreeg ik een half uur om foto’s te maken want dan moesten we verder rijden. Het is altijd een goed idee om foto’s te bekijken die op internet staan en vervolgens die locatie eens te bestuderen op Google Maps. Indien ik dit gedaan had, dan was ik naar de overkant gegaan om mijn foto’s te maken … Iets anders waaraan ik getwijfeld heb, is de voorgrond die je nu ziet. Voeg ik die eraan toe of laat ik die weg? Ik kon niet meer naar links opschuiven omdat daar een afsluiting was. Ik heb foto’s gezien van de volledige waterval genomen vanaf het punt waar ik stond. Ofwel zijn die dan genomen met een drone ofwel respecteren die mensen de afsluitingen niet. Of … ik hoop echt van niet, ik heb een weggetje gemist of niet gezien. Wat mij hier aanspreekt is het spel van blauw en wit zowel in de lucht als het water.

Eenzame Olifant

Je parkeert je wagen, loopt enkele honderden meters en dan kom je aan een houten platform en daar staat ie dan: de eenzame olifant. Je moet wel eerst naar beneden, naar het strand en dat is niet zo evident. Gelukkig was het die dag droog; bij het nat weer is deze afdaling gevaarlijk denk ik. Er zijn “lonely trees” en in IJsland is er de “lonely elephant”. Hier heb ik ook een half uur rondgelopen om dat dier te bekijken vanuit allerlei standpunten. Uiteindelijk heb ik de foto genomen vanop een statief dat zelf op een paar centimeters van de grond stond. De streep die rechts beneden begint, helpt bij het bekijken van de foto. Dat doet het gele steentje trouwens ook. Ik had graag wat meer reflectie gehad in het water maar dan moest ik voorgrond opgeven en dat wou ik niet. Ook hier zie je weer aan het gele en de rode steentjes dat het om een kleurenfoto gaat.

Trek uw conclusie(s)

Ik kan het niet laten. Oorspronkelijk wou ik enkel “artistieke” foto’s tonen in de top 20 maar met deze zou ik toch een uitzondering willen maken. Op de eerste plaats wil ik Kristin S. bedanken dat ik haar foto mag gebruiken en hier posten ter vergelijking.  Haar foto werd genomen in 2016; die van mij een paar maanden terug. En ja, het is hetzelfde ijsmeer van bijna hetzelfde standpunt. Nu is het meeste ijs weggesmolten en het blijft wegsmelten …

Ik zou iedereen willen bedanken die de tijd genomen heeft om mijn foto’s te bekijken en te beoordelen via de website van mijn collega en fotocompagnon “den Dirk” in binnen- en buitenland: https://fotografiemijnlangleven.wordpress.com/2022/05/03/ijsland-2019-deel-38/