Parijs was terug zoals een paar jaren terug. Toch zijn er sporen van de aanslagen: wanneer je nu de bezitster bent een een grote “saccoche” of eigenlijk van gelijk welke zak die naam waardig, dan kun je die gemakkelijk twintig keren op een dag (moeten) opendoen “voor de veiligheid”. Zelfs in parfumzaken staan ze nu met een metaaldetector te zwaaien … Zakken van een bepaald formaat komen er zelfs niet meer in (zie foto hieronder) en nog meer van die idiote toestanden die enkel in het leven geroepen zijn voor de show.

Ze kan men zeggen dat men “iets” doet aan de veiligheid. Wanneer je door metaaldetectoren loopt met in uw zakken sleutels, kleingeld, en andere spullen van of met metaal en gewoon mag doorlopen, dan weet je het wel. Gewoon uw smartphone in het bakje leggen dat naast de detector staat, is voldoende.

Efficiëntie van al dat gedoe? Nul. Het enige voordeel is werkgelegenheid voor honderden of duizenden van die “warm bodies” en extra inkomsten voor de veiligheidsbedrijven. Voor de rest duurdere inkomtickets (dertig Euro voor Paris Photo), nog langere wachtrijen om binnen te geraken en nog meer irritatie en frustratie bij de bezoeker. Hieronder volgen enkele beelden van vorig jaar.

Drie foto’s waar de laffe straathonden van Daesh onschuldige mensen doodgeschoten hebben. Mensen die gewoon aan het eten of drinken waren.

De straat waar we logeerden, gewoonlijk ziet het er zwart van het volk, de ochtend na de aanslagen was er buiten de politie, niemand.

De metro die dagelijks tienduizenden pendelaars en toeristen opslorpt en weer uitspuwt was leeg en verlaten.

De ingang van de kantoren van Charlie Hebdo waar cartoonisten of all people werden afgeslacht.

De Carrousel du Louvre waar fotofever doorging. In de zalen zelf waren er meer standhouders in de gangen dan bezoekers. Ik heb die dag een twintigtal “echte” bezoekers gezien …

November is de fotomaand in Frankrijk en die hoogmis gaat door in Parijs en voornamelijk op het einde van de Champs-Elysées, rond het Louvre.

Op mijn lijstje staan altijd:

1. Paris Photo (http://www.parisphoto.com/paris ),
2. fotofever (http://www.fotofeverartfair.com )sinds een jaar of vier,
3. Maison Européenne de la Photographie (MEP) (http://www.mep-fr.org ),
4. Jeu de Paume (http://www.jeudepaume.org ) en
5. Photo Saint-Germain (http://www.photosaintgermain.com/fr/ ).
6. Andere fotoevenementen verspreid over Parijs.

1. Paris Photo

Paris Photo heeft dit jaar een fantastische app ontwikkeld die je hier kunt downloaden: http://app.goomeo.com/Paris%20Photo%202016/5703 . Je kunt het ding op uw smartphone ook installeren via een QR-code. In de app zitten alle exposanten inclusief een korte beschrijving. Je kunt dus een selectie maken van de verschillende galeries die je wilt bezoeken en automatisch worden die dan ook aangeduid op de plattegrond van de app. Zo ben je zeker dat je geen enkele galerie overslaat of vergeet. Het is niet nodig om terug naar het hoofdmenu te gaan om de beschrijving van de galerie of stand te lezen.

Verder was er ook een lijst met al de plaatsen waar boeken gesigneerd werden. Een ellenlange lijst moet ik zeggen en daarin sprongen voor mij twee namen eruit: Bettina Rheims op donderdag en Sebastião Salgado (https://en.wikipedia.org/wiki/Sebastião_Salgado )op vrijdag. Salgado is waarschijnlijk mijn absolute, favoriete fotograaf. Dus, gewoon de man kunnen ontmoeten en feliciteren met zijn werk en tegelijk een boek laten signeren en mijn trip naar Parijs is al geslaagd. Dit zou ik voor geen geld ter wereld missen.

De (voor mij persoonlijk) één van beste fotografen ooit die hier heel plichtsbewust en schijnbaar onvermoeibaar boek na boek na boek signeert en steeds met de glimlach, een bedankje met bijhorende hand. Het is naast een topfotograaf ook nog eens een heel aimabele man.

De mooiste en grootste tentoonstelling van zijn werken was in het MEP in 2014. In 254 foto’s werd de schoonheid van onze planeet getoond. En tegelijkertijd de domheid van de mens die dat allemaal aan het vernielen is. Deze tentoonstelling was gewoonweg verbluffend. De boeken die uitgegeven worden door Taschen (https://www.taschen.com/pages/en/catalogue/photography/all/05767/facts.sebastio_salgado_genesis.htm ) mogen dan van uitstekende kwaliteit zijn en de foto’s “tot hun recht laten komen”, voor de “echte” foto staan is toch nog iets anders. Het is heel moeilijk om dit te beschrijven maar laat ons zeggen dat de echte foto dat ietsje meer heeft. De foto is scherper, duidelijker, “crispier” … maar vooral “heeft iets” dat je moeilijk kunt uitleggen. Tenminste dat ik kan uitleggen.

De twintigste editie van Paris Photo was … zoals de vorige. Veel werken van grote namen die voor mij en nog vele anderen die daar rondliepen gewoonweg onbetaalbaar geworden zijn. Foto’s van die grote namen bewonderen is tof maar wanneer je een paar jaren na elkaar steeds dezelfde ziet dan hou je het op den duur wel voor “bekeken”. Een sectie die blijkbaar elk jaar aan populariteit wint is die van de boeken. Tja, als je je het origineel niet kunt aanschaffen dan koop je maar het boek zeker. En er werd gesigneerd dat het een lieve lust was. Er stonden zelfs mensen met een bordje om u toch maar naar de juiste stand te leiden.

Grote kaders blijven het doen, de freaks van deze wereld blijven het ook nog steeds doen als model en beroemdheden fotograferen is ook nog altijd in. Wat eveneens succes kent, zijn foto’s die schots, scheef en onscherp zijn maar waar wel een uitleg bijhoort van anderhalve A4. En als het even kan met woorden die niemand verstaat. Wat ook steeds terugkeert is het bizarre, het vergezochte, het speciale en het “abnormale”. Als een galerist naar mij toekomt en vraagt of zij/hij “een woordje uitleg mag geven bij de werken van de fotograaf” dan zet ik mij schrap. In andere gevallen ga ik in de startblokken staan om zo snel mogelijk te kunnen wegrennen … Uitleg over de fotogra(a)f(e) is altijd welkom maar als haar/zijn werken moeten uitgelegd worden dan bedank ik vriendelijk.

2. fotofever

Eigenlijk zou je fotofever kunnen positioneren als het kleine broertje van Paris Photo. Maar … kleine broertjes worden groot en dat is nu juist wat aan het gebeuren is met fotofever. Voor mij kan het gerust naast Paris Photo staan. Het doelpubliek is een beetje verschillend en ik kan maar één ding aanraden: ga aub naar de twee evenementen. Bij fotofever zijn er niet zoveel standhouders als bij Paris Photo maar de kwaliteit en de originaliteit van de foto’s zijn zeker even goed. De prijzen van de werken zijn aanvaard- en betaalbaar. Het is eigenlijk het salon van de beginnende verzamelaar. Het boekje legt een hoop termen uit, somt vijf punten op waarop u moet letten wanneer u een foto koopt en u kunt professionele hulp inroepen. Persoonlijk heb ik enkele fotografen gezien die zeker de moeite waard zijn om te volgen en waarom niet om in te “investeren”.

Ik ga hier en nu geen discussie beginnen of een mens al dan niet moet investeren in foto’s en of het sowieso een goede belegging is. Mijn theorie is: (en ik zeg niet dat dit de enige theorie of de juiste is maar het is de mijne) zie je iets graag en je hebt het geld, koop het dan. Een citaat uit het boekje dat je kreeg aan de ingang: “Démarrer une collection est avant tout une rencontre avec soi-même: l’émotion générée par l’oeuvre donne envie de la posséder et de vivre avec.”

Op fotofever zijn de standhouders ook minder bekakt en minder bevooroordeeld. Wanneer ze voelen dat je niet onmiddellijk ga kopen dan zullen ze u al snel “laten vallen” op Paris Photo. Men mikt daar echt op de dikke portefeuilles en/of investeerders. Iemand die er puur gaat om de fotografie zal weinig lange gesprekken kunnen voeren.

3. Maison Européenne de la Photographie (MEP)

Ook deze keer kwamen verschillende artiesten aan bod. Eigenlijk is er maar één bijgebleven: Andres Serrano. Door de beschrijving te lezen ben ik te weten gekomen dat ik blijkbaar zijn tentoonstelling “Denizens of Brussels” op de een of andere manier gemist heb. Het zijn foto’s die alles weer een beetje in perspectief plaatsen, u terug met de voetjes op de aarde brengt en die u met neergebogen hoofd en met een rood hoofd de zaal doet verlaten.

Drie foto’s van Andres Serrano. En je mag eens raden waar bijna elke bezoeker ging staan om een selfie te maken.

Harry Callahan maakt heel mooie, intieme en interessante foto’s over Aix-en-Provence. Hij zoekt vooral inspiratie in de straten van de stad waar hij zich volop kan laten gaan en spelen met licht en schaduw.

Diana Michener maakt onscherpe en voor mij raar gekadreerde foto’s van dieren. Had ik dergelijke foto’s afgegeven tijdens mijn opleiding dan hadden ze mij waarschijnlijk de deur gewezen. Maar goed het zal wel aan mij liggen. Ik zal wel weer iets niet verstaan of gezien hebben. Het is wel zo dat ze het “leven” van de dieren in de zoo wil aanklagen.

De weinige foto’s maar vooral de film gemaakt door Johann Rousselot over Indië en meer bepaald New Delhi, is ook blijven hangen. Het waren echt schokkende beelden die je doen afvragen hoe dergelijke toestanden mogelijk zijn in 2016. In de brochure staat het volgende te lezen: “… si vous améliorez une ville, plus de gens viendront s’y installer: et si plus de gens viennent, ce lieu empirera.”

4. Jeu de Paume

Het is niet gebruikelijk maar voor deze keer kan ik kort zijn: weggesmeten geld. Tja, het kan niet altijd feest zijn. In het verleden hebben ze enkele fantastische tentoonstellingen georganiseerd! Deze keer was het niet mijn ding. Het onderwerp “Soulèvements” leek interessant maar er waren teveel andere media. Of met andere woorden, niet genoeg foto’s.

5. Photo Saint-Germain

Wegens te weinig tijd in combinatie met regen heb ik dit evenement moeten overslaan. Wel spijtig want ik heb al verschillende goede fotografen ontdekt in die kleine straatjes.

Enkele van de Belgische galeriehouders die in Parijs aanwezig waren:

http://www.artelligallery.com/
Mechelsesteenweg 120
2018 Antwerpen
De openingsuren zoek je best zelf op want ze bij Artelli creatief geweest …

http://www.art22.gallery/
Vossenplein 56
1000 Brussel

http://www.macadamgallery.com/
Vossenplein 58
1000 Brussel

http://www.dtth.gallery/
Livournestraat 36
1000 Brussel

http://www.arielledhauterives.be/
Akenkaai 24E
1000 Brussel

Enkele van de (voor mij) nieuwe ontdekkingen:

Rafael Diaz
Solène Ballesta
Marie Cecile Thijs
Emmanuelle Bousquet
Peter Lippmann
Greg Verhaeghe
Flokje van Lith
Klaartje Lambrechts

Conclusie:
ik kan u alleen maar aanraden om volgend jaar naar Parijs te gaan ergens in november en misschien lopen we er elkaar tegen het lijf.