photodj
De mooiste dingen in het leven zijn gratis.
Vermoord door onverschilligheid
Posted on 31 januari 2022
Op dinsdag 18 januari 2022 is de 84 jarige fotograaf René Robert waarschijnlijk onwel geworden en gevallen in de Rue de Turbigo een straat in hartje Parijs op amper een zestal kilometer van de Eiffeltoren. Hij was niet meer in staat om op te staan.
Rond 05:30 uur ’s morgens is het een SDF die de hulpdiensten waarschuwt. Te laat. Hij is in alle waarschijnlijkheid gestorven aan hypothermie. Hij zou bijna tien uur in die straat gelegen hebben zonder dat er ook maar iemand naar hem opkeek.
Er is dan ook een oproep van zijn collega’s: wanneer iemand ergens uitgestrekt op de grond ligt, check even of die persoon nog ademt.
Amazônia – de mooiste ooit
Posted on 1 oktober 2021
Op 25.08.2021 heb ik de mooiste, beste tentoonstelling ooit gezien. Natuurlijk ben ik fan van Salgado en is mijn opinie waarschijnlijk niet “objectief” maar goed, het is de mijne.
In de laatste vijfentwintig jaar ben ik ondertussen naar tientallen en tientallen tentoonstellingen geweest in binnen- en buitenland. Er zijn er een paar die een heel sterke indruk nagelaten hebben: Dorothea Lange, Marc Lagrange, Mapplethorpe, Vanfleteren, Steve McCurry en Lewis Hine om er maar enkele te noemen.
Zo waren er tentoonstellingen in open lucht, containers, een verlaten huis, kasteel, herenhuis, museum, kerk, gemeentehuis, restaurant, dancing, café, galerie, opslagplaats, operagebouw, …
Ik weet het, bij een tentoonstelling gaat het om de foto’s of een ander kunstwerk, maar wanneer alles zo een beetje samenkomt en een harmonieus geheel vormt, dan is de ervaring des te positiever. Voeg daar dan nog eens gepaste muziek (van Jean-Michel Jarre) bij en de beleving is compleet.
In sommige gevallen moesten we een hele tijd staan aanschuiven om een ticket te kopen; in andere om door de metaaldetector te geraken. Bij deze tentoonstelling moest ik een tijdsslot kiezen, handen ontsmetten, een ticket tonen, evenals een “pass sanitaire” door de metaaldetector gaan en anderhalf uur rondlopen met een mondmasker op.
Maar ondanks dat, was het de meest indrukwekkende en adembenemende tentoonstelling ooit! Perfectie is niet van deze wereld maar dit komt er toch dicht bij. Wanneer ik las dat Lélia dit opgezet had, wist ik al dat het in orde ging zijn. En het was veel meer dan in orde!
De tentoonstelling werd ook aangekondigd in de metro …
… en gaat door in de Philharmonie de Paris.
En dan ga je binnen: het is er donker ne enkel de foto’s hebben wat belichting. De muziek die speelt maakt het verschil. Het is wel aangeraden om verschillende keren rond te gaan want op een bepaald ogenblik “past” de muziek bij de foto’s die je aan het bekijken bent. De foto’s zijn bijna allemaal van dezelfde grootte en worden professioneel belicht wat het volgende resultaat geeft:
Eén foto is voor mij wel heel speciaal en dat is deze foto:
Dit is namelijk de foto die bij het boek zit dat ik gekocht heb bij Taschen in Brussel. https://www.taschen.com/pages/en/stores/19216.store_brussels.htm
Ben je niet zeker? Breng zeker eens een bezoekje aan de winkel; het boek heeft er een heel prominente plaats gekregen en het is gewoon heel indrukwekkend: 70cm op 50,5cm met een gewicht van 24,9kg. De stand is van de beroemde Renzo Piano en weegt 46kg. Het zal u niet verbazen dat de stand bestaat uit staal en de ontwerper zegt er het volgende over: “is the simplest way to have the book in levitation. You do not even see the bookstand, you just see the book held in the air firmly. The open pages look like an albatros while flying.”
Het boek is bewust beperkt tot de foto’s; er is niet een woord uitleg over de foto’s. Daarvoor moet je kijken in een apart boekje (caption book) van 32 pagina’s.
Hieronder ziet u het boek (open) op de stand en de vier foto’s waaruit u kunt kiezen.
Iets wat ik nog nooit gezien heb is een foto met daaronder de namen van AL de personen die op de foto staan. Zelfs al is die foto genomen in een woud. Dat is pas respect tonen.
Dit is de “studio” die Salgado opgezet heeft in het Amazonegebied.
Naast de “normale foto’s” zijn er ook de portretten en de interviews van de mensen die er wonen. Niet sinds een paar dagen of weken maar al tientallen jaren. De interviews en hetgeen we te horen krijgen zijn o zo schrijnend. Het is triestig om te moeten vaststellen hoe men deze mensen langzaam maar zeker wegpest op allerlei manieren. Deze cirkels (per stam) waren verspreid over de tentoonstellingsruimte en belichtten hun manier van leven.
Waarom is deze tentoonstelling nu zo goed? Eerst en vooral vanwege de foto’s. Laat dat duidelijk zijn. Maar ook voor deze redenen:
– donkere ruimte
– goede belichting
– geen storende lichtinval van deuren die constant open gaan
– geen storende reflecties
– geen storende geluiden van werken of dergelijke
– geen storende geuren
– verstaanbare en herkenbare opstelling
– goede uitleg over het project
– goede uitleg in apart boekje over de muziek en andere opnames
– QR-codes die kunnen gescand worden voor uitleg
– namen van de personen die te zien zijn op de foto’s
– muziek die past bij de foto’s
– twee formaten van foto’s
– de foto’s van de bewoners en de interviews
En natuurlijk mogen we de belangrijkste persoon niet vergeten: Lélia. Zij is het brein achter zowel het boek als de tentoonstelling! Dank u Lélia voor de fantastische momenten waarvoor jij gezorgd hebt, zorgt en zal zorgen.
Paris Photo 2017
Posted on 31 december 2017
Dit jaar ben ik voor de zoveelste keer naar Parijs getreind voor de jaarlijkse hoogmis van de fotografie: Paris Photo. Ik ben de tel kwijt geraakt meer ik denk dat het ondertussen wel de tiende keer is dat ik deelneem. En … misschien wel de laatste keer.
Wat volgt is een persoonlijke opinie! Dit betekent niet dat ik gelijk heb, het is gewoon een opinie … maar wel de mijne.
Met de jaren zijn ze groter, duurder en elitairder geworden. En bijgevolg ontoegankelijker voor de gewone man/fotograaf. Ook de “veiligheid” is ridicuul en overdreven. Maar niet alleen daar.
Enfin, eens binnen zie je eigenlijk hetzelfde als het jaar ervoor: veel grote foto’s, veel “rare” foto’s waarbij een geschreven of gesproken uitleg hoort (en waar ik dan niets van versta – maar dat is mijn probleem) en een soms hautaine attitude. Hier wordt gemikt op de kapitaalkrachtige voorbijganger en/of investeerder. Op zich niets mis mee natuurlijk. Om kort door de bocht te gaan: de prijs van de kunstwerken is niet (noodzakelijk) evenredig met de kwaliteit ervan. Goesting is koop en daar is dat niet anders. En wanneer je een naam hebt dan is alles goed, mooi en verkoopbaar. Had ik sommige van de foto’s die daar hangen, afgegeven op mijn examen, dan was ik met vlag en wimpel … gebuisd.
Wat ik wel ga missen is de sectie met de boeken. Totaal andere uitbaters, sfeer en ingesteldheid. En fotografen die op dat moment toegankelijk zijn want ze moeten boeken verkopen en signeren.
Er zijn een dikke 150 galleristen aanwezig uit Frankrijk en de rest van de wereld. Daarnaast zijn er ook een dertigtal uitgevers vertegenwoordigd.
Heb ik nu echt niets moois gezien? Natuurlijk niet. Iemand die er voor mij uitsprong is: “Denis Rouvre” met deze collectie “Black Eyes”: http://www.rouvre.com/fr/gallery/26/black-eyes. Prachtige foto’s op zich maar nog tien keer beter/mooier “in ’t echt”.
Ik weet wel dat de bedoeling van deze organisatie is om galleristen te leren kennen en te promoten en niet om mooie dingen te tonen. Wil je mooie beelden zien, dan moet je maar naar een tentoonstelling gaan van je favoriete fotograaf. Maar toch. Wanneer ik 99,5% van de foto’s die ik gezien heb op Paris Photo niet in mijn living zou willen ophangen, zelfs al kreeg ik ze voor niets, dan heb ik het een beetje gehad met dit evenement. Spijtig.
Er is ook een nieuwe trend: maak een foto, druk die af en beschadig hem dan op een of andere manier. Ofwel schiet je er op ofwel sla je het glas stuk enfin verzin het maar. Zoals ik al zei alles is goed om op te vallen. Hoe debieler hoe “beter”.
Je kunt je foto’s tekeer gaan met een vuurwapen …
… of een hamer.
fotofever 2017
Dan maar vlug naar iets anders: fotofever. De zesde editie al ondertussen. Dit is een evenement voor de “beginnende verzamelaar”. Of moet ik zeggen voor de mensen met minder dikke portefeuilles … De “slagzin” van fotofever trouwens is: Start To Collect.
Hier zijn 75 galleristen verzameld die het werk van een 150 artiesten willen onder de aandacht brengen. Spijtig toch dat dit evenement dat ooit in Brussel gestart is, niet meer georganiseerd wordt in België.
In de folder die werd uitgedeeld, kreeg je naast een plattegrond met een overzicht van de standhouders, ook uitleg over de de volgens hen drie belangrijke dingen van een kunstfoto: het werk zelf, het type print en de assemblage of montage.
Terplaatse was de opstelling van de foto’s verwarrend maar … origineel. Het was zoals verleden jaar een super salon. Heel veel mooie foto’s gezien en zelfs een paar fotografen ontdekt! Ik volg al jaren de sector en tot mijn scha en schande heb ik nog nooit van Bart Ramakers gehoord.
Zijn foto’s doen mij soms denken aan een van mijn favoriete fotografen: Marc Lagrange. Ik kan u zeker aanraden om de filmpjes op zijn website eens te bekijken. Daar zul je je realiseren hoeveel werkt kruipt om juist één foto te nemen. Het resultaat mag er dan ook wezen.
Heel vaak is een foto een momentopname en wanneer je het eindresultaat ziet, dan zeg je ofwel “mooie foto” of “het is mijn ding niet”. In een seconde (of twee) heb je de foto gewikt, gewogen en gezien. En dat is nu juist niet het geval bij de foto’s van Bart Ramakers. Natuurlijk zijn er een paar bij waar je maar enkele seconden bij stilstaat. Maar toch is er “iets” aan de foto’s: je vraagt je af waar heb ik dat nog gezien, wat bedoelt hij juist met die foto, naar wat verwijst hij nu weer, waarom zit dat objekt in die foto en waarom op die plaats, enzovoort. Zowat elke foto roept vragen op. Kortom de fotograaf verplicht je bijna om te kijken en blijven kijken naar zijn werk. En niet alleen kijken!
Wanneer je dan denkt dat je de “oplossing” of het “antwoord” gevonden hebt en je spreekt erover met iemand anders, dan ontdek je dat je “ernaast” zat. Of dat je alle twee gelijk hebt. Of niemand.
Wat ik nu zo bewonder in de foto’s is het volgende: “Dans les photographies de Bart Ramakers, la mythologie et les contes de fées sont mis en scène avec des références à la grande tradition artistique de la peinture d’Histoire. Ramakers fait appel au musée imaginaire collectif de ses spectateurs de la Renaissance, du Baroque, du Rococo et du Classicisme.” Deze wijze woorden zijn spijtig genoeg niet van mij maar van “Prof. Dr. Maximiliaan Martens van de universiteit van Gent.
Enkele andere interessante fotografen zijn: Brad Wilson, Christophe Jacrot en Kim De Molenaer.
En dan is er ook nog Tom D. Jones. Nog een talent van eigen bodem. Hij had er zijn stand en droeg verschillende hoeden: fotograaf, printer, ondernemer, marketeer en ga zo maar door. Er was nog een tweede persoon op de stand die foto’s nam. Inderdaad “nam” want zijn vrouw, Sylvia, cijfert haar fotocarrière (misschien voorlopig) een beetje weg om haar man te kunnen helpen en bij te staan daar waar nodig. Ze houdt zich bezig met de galerieën, sociale media, de website en dergelijke dingen meer. Kortom, een team van twee individuën die elkaar zowel aanvoelen als aanvullen. Dit koppel deed mij onmiddellijk denken aan mijn favoriete fotograaf Salgado en zijn echtgenote. Daar neemt hij de foto’s en houdt zij zich bezig met de boeken. Dus twee aanvullende persoonlijkheden en professionele karakters. Hopelijk gaat Sylvia binnenkort weer “portrettentrekker” worden.
Tom is een fantastische collega die oprecht zegt hoe de vork aan de steel zit en die geen schrik heeft om te zeggen hoe hij werkt. Ik heb een fantastisch gesprek kunnen voeren met hem waarvoor dank! Hetzelfde geldt trouwens voor het gesprek dat ik had met Sylvia.
Op fotofever waren enkele prachtige beelden te zien uit de reeks “Aether” wat zoveel is als “de Griekse god van de atmosfeer, de bovenste luchtlaag, die de goden inademen (in tegenstelling tot de ‘gewone’, aardgebonden lucht die stervelingen inademen). Volgens de oude Grieken was hij de substantie waaruit licht zich vormde. Aether is de ziel van de wereld, hij omhult bergtoppen, wolken, sterren (dit zouden geconcentreerde vuren van Aether zijn), de zon en de maan.” (bron: https://nl.wikipedia.org/wiki/Aether).
Wanneer je bovenstaande definitie leest en dan naar die reeks kijkt, dan klopt het plaatje volledig. Voeg daar nog een zacht muziekje aan toe en je waant jezelf in de zevende hemel. Alle foto’s zijn blijkbaar genomen in België …
Andere dingen en reeksen die Tom fotografeert zijn vlinders (Papillon), dieren (Game Over) of nog mooie landschappen in Ijsland (Evoke). Al bij al was dit toch een van de stands die mij het meest aansprak (komt ook door de goede gesprekken met zowel Tom als zijn echtgenote).
Er zijn twee boeken met foto’s van Tom.
Signature en Aether
http://www.sylviajones.be/ website waaraan gewerkt wordt
Op een bepaald moment in het leven is een mens tevreden met wat zij/hij “bereikt” heeft en wordt de rat race meer sleur dan iets anders. Altijd maar meer geraakt afgezaagd en na een tijd heel vervelend en vermoeiend. Tijd dus om wat gas terug te nemen en 100% te genieten van hetgeen men heeft. En dan komt dat moment waar je enkel nog dingen doet die je zelf graag wilt doen zoals “eigen werk” of “vrij werk”. Dat is pas rijkdom en o zo zalig. En … “de mooiste dingen in het leven zijn gratis”.
Dus, indien ik de filosofieën van de twee evenementen goed verstaan heb, zou de beginnende fotograaf bij fotofever moeten staan en de gevestigde waarden of zij die verschillende duizenden Euro’s vragen, bij Paris Photo. Of ben ik verkeerd?
Irving Penn
Bij de tentoonstelling Irving Penn die ook doorging in de Grand Palais dacht ik slim te zijn en tonen dat ik wist wat ik moest doen bij het binnenstappen van een officieel gebouw op het gebied van veiligheid. Het is namelijk zo dat ik, om te vermijden dat ik tien keer heen en weer door de metaaldetector moet gaan, alles wat metaal bevat in mijn vest steek. Zo ga ik door het metaaldetecterende poortje en mijn jas door de scanner. Voor alle duidelijkheid aan de ingang van het gebouw staat dus niets over wat er van de bezoeker verwacht wordt. Daar staat zo’n “rent-a-cop” die aan iedere bezoeker zegt wat “de procedure” is. Tja, waar waren mijn gedachten? Wie denk ik wel dat ik ben?
Dus, wanneer je bij die “wanna-be-cop” aankomt, moet je je gsm in een bakje leggen. Dat is de procedure en er wordt niet van afgeweken! Ik zei hem dat die in mijn vestzak zat. Niet goed. Uithalen! En in het bakje leggen. Toen ik zei dat ik dat niet kon ruiken dat het zo moest, zei hij “ik leg het u nu toch uit”. Juist. Procedure. Voor iedereen. Indien iemand mij kan uitleggen wat het verschil is tussen een gsm in een bakje en een gsm in een vestzak in een bakje die door de scanner gaat, graag!
De tentoonstelling dan. Die was onderverdeeld in 11 thema’s:
- Still Life and Early Street Photographs
- Existential Portraits, 1947-1948
- In Vogue, 1947-1951
- Cuzco, 1948
- Small Trades, 1950-1951
- Classic Portraits, 1948-1962
- Nudes, 1949-1950
- Worlds in a Small Room
- Cigarettes, 1972
- Late Still Life
- Time Capsules
Wat een begenadigd fotograaf dat was! Die portretten (Small Trades, In Vogue en Classic Portraits) zijn ongelooflijk goed. De foto’s in de sectie Small Trades doen me wel denken aan August Sander. Indien je meer uitleg wilt over deze secties, dan kun je nog altijd de app downloaden.
Op de tentoonstelling kon je ook het doek zien dat hij als achtergrond gebruikte (blijkbaar een oud theaterdoek van Parijs) evenals het fototoestel dat hij gebruikte voor de portretten als dat van de sigaretten(peuken)foto’s.
Het doek dat Irving Penn gebruikte bij zijn portretten.
Dit is de camera die hij gebruikte en op de achtergrond zie je een foto van hem in zijn “sigarettenpeukenperiode”.
Aangezien ik mij geen foto van Irving Penn kan veroorloven, heb ik dan maar het boek van de tentoonstelling gekocht. Een aanrader …
Irving Penn/Le Centenaire
Maria Morris Hambourg – Jeff L. Rosenheim
Réunion des musées nationaux – Grand Palais
Maison Européenne de la Photographie
Een andere stop die veel keer de moeite is, is het Maison Européenne de la Photographie (MEP) waar ik deze keer weer twee interessante dingen ontdekt heb. Tijdens mijn fotografieopleiding zei een van de lesgevers (Herman) dat één manier om geld te verdienen met fotografie was door foto’s te nemen van beroemdheden. En dat is blijkbaar nog altijd zo. Deze keer hebben de mensen van het MEP het wel anders aangepakt. Meestal zie je dan verschillende beroemdheden die door één fotograaf vastgelegd zijn. In Obsession Marlene hebben ze het omgekeerd: ze hebben één beroemdheid genomen, Marlene Dietrich, gefotografeerd door enkele tientallen verschillende fotografen.
De beelden komen van een verwoed verzamelaar, Pierre Passebon, die 2.000 foto’s van haar zou hebben. Voor deze tentoonstelling hebben ze er 200 van gebruikt. En het was super interessant! Soms vraag ik mij af “tja, op hoeveel verschillende manieren kan ik dat model nu fotograferen?” Wel, op veel manieren. Heel veel! En dat was nu juist het fantastische aan die tentoonstelling. Op een bepaald ogenblik denk je dat die foto toch heel erg lijkt op een die je eerder gezien hebt. Tot je de twee begint te vergelijken en van naderbij gaat bekijken. En zo blijf je kijken en … ontdekken. En leren. Wat wel opvalt is de sigaret. Ofwel was zij een kettingrookster ofwel was dat het attribuut bij uitstek in die dagen. Ik denk dat op bijna de helft van de foto’s Marlene afgebeeld staat met een kankerstokje tussen haar vingers.
Ofwel was dat het imago dat ze zich wou aanmeten in die tijd. Want het was blijkbaar een vrouw die heel goed wist wat ze wou. In veel gevallen regiseerde zij de shoot en niet de fotograaf.
Mocht dit je echt interesseren dan kun je altijd het boekje kopen:
Obsession Marlene – La collection Pierre Passebon
Henry-Jean Servat
Flammarion
De tweede positieve ontdekking was de tentoonstelling Face To Face van Zhong Weixing. Hier is het een fotograaf die fotografen fotografeert. Waaronder enkele beroemdheden. Beroemdheden, weet je wel …
De zwart/wit foto’s werden tentoongesteld in een zwarte kamer en het effect was heel geslaagd! Het was precies alsof de geportreteerden tot leven kwamen.
Ook hier is het mogelijk om een boek te kopen:
Face To Face
Zhong Weixing
Editions Xavier Barral/Maison Européenne de la Photographier
Parijs
Posted on 27 mei 2015
Een paar weken terug was ik in Parijs en had het geluk om naar enkele van de grootste fotoreporters te kunnen gaan kijken. De tentoonstelling had de heel originele naam “Paris Magnum” met als ondertitel “La capital par les plus grands photoreporters”. Het agentschap “Magnum” werd in 1947 opgericht door Henri Cartier-Bresson, Robert Capa, George Rodger en David “Chim” Seymour.
Kandidaten die willen toetreden tot dit select gezelschap en volwaardig lid willen worden, moeten geduld hebben. Ze worden zo maar eventjes vier tot acht jaar geobserveerd. Voor het ogenblik zijn er 80 fotografen waarvan 60 lid zijn.
De tentoonstelling was chronologisch ingericht:
- 1932 – 1944 Magnum avant Magnum
- 1945 – 1959 Pauvreté et inquietude
- 1960 – 1969 Len années Pop
- 1970 – 1989 Réaction et résistance philosophique
- 1990 – 2014 Une esthétique des marges
De eerste vier periodes toonden fantastische en soms iconische foto’s. De laatste sectie was helemaal niet mijn ding … en viel echt tegen. Ik had veel meer verwacht maar misschien is dit de uitleg: “Les photographes de l’agence Magnum n’arpentent plus Paris en attendant que surgisse l’occasion d’une bonne image.” Ik heb inderdaad geen “bonnes images” gezien; ze konden in de verste verte niet tippen aan die van de beginjaren!
“Déjà Stars” was een andere aangename tentoonstelling van voornamelijk vedetten van overall ter wereld. De fotograaf van dienst luistert naar de naam Marcel Thomas. Men beweert dat hij de eerste Franse paparazzi was. Zo heeft hij ongeveer 30.000 foto’s genomen van beroemdheden maar … na eerst hun toestemming gevraagd te hebben. Dezer dagen gaat het er wel anders aan toe in dat wereldje.
Alle foto’s werden in Parijs genomen en in zwart/wit. De meeste foto’s zijn van vele (soms tientallen) jaren terug. Af en toe moet je toch twee keer kijken om goed te zien om wie het gaat. En in een paar gevallen herken je de person zelfs niet tot je de naam leest natuurlijk.
Deze tentoonstelling gaat door in de “Centre Culturel” in de Rue de l’abbaye 12 schuin tegenover de vroegere galerij van Magnum. Groot was mijn verbazing dat deze galerij gesloten was. Ik weet niet of ze verhuisd zijn of gewoon toe.
In de “Jeu de Paume” was er dan nog een tentoonstelling van “Taryn Simon”. Wat moet ik daar nu van zeggen? Wanneer je een tentoonstelling binnengaat en men stopt je geen papier met uitleg in je handen dan kun je er bijna van uitgaan dat het een goede tentoonstelling zal zijn. Goede foto’s hebben geen uitleg nodig … Hier is er heel veel papier uitgedeeld.
Garry Winogrand
Posted on 28 oktober 2014
Ik denk niet dat het vandaag nog mogelijk zou zijn om de foto’s te maken die Winogrand ooit gemaakt heeft. Ik ga zeker naar deze tentoonstelling. Dit is perfect te combineren met Paris-Photo dat plaatsvindt in november later op het jaar.
“Thirty years after his untimely death in 1984, aged 56, Winogrand’s legend endures: the instinctive genius of American photography whose disinterest in technique was matched by an obsessive devotion to shooting on the street all day, every day. Towards the end of his life, photographing became a kind of mania – he left behind 6,500 rolls of unprocessed film.”
Robert Mapplethorpe – Grand Palais in Parijs
Posted on 15 april 2014
“Robert Mapplethorpe was one of the great masters of art photography. He produced highly stylised black and white portraits, nudes and still lifes. Over and above the erotic power that made Mapplethorpe’s work famous, the exhibition presents the classic dimension of the artist’s work and his search for aesthetic perfection, through over 200 images that span his career from the early 1970s to his untimely death in 1989.”
De alleeerste quotes die je tegenkomt is:
” I’m looking for perfection in form. I do that with portraits. I do it with cocks. I do it with flowers.”
Iets anders dat hij ooit gezegd heeft is:”Photography and sexuality have a lot in common. Both are question marks, and that’s what excites me most in life.”
Tja, wat moet je daar dan nog aan toevoegen? Maar wees niet bevreesd, de zogezegde “hard-core” foto’s hebben ze in een apart en afgescheiden zaaltje gehangen. Indien je denkt dat je ga in zwijm vallen bij het zien van al dat vlees, dan ga je er gewoon niet binnen.
Die obsessie voor esthetiek zie je doorheen de tweehonderdvijftig foto’s waarvan de overgrote meerderheid zwart/wit zijn. De afdrukken van de bloemen zijn bijzonder mooi. Natuurlijk horen de bekende koppen thuis in dit overzicht maar zo kom je naast de bloemen ook vormen tegen, delen van het lichaam, stukken van sculpturen, zelfportretten en foto’s van zijn muse.
Je kunt je ticket online bestellen maar dat kost je één Euro extra! Vroeger kreeg je korting wanneer je je ticket online bestelde, nu moet je bijbetalen. Schandalig. Indien je dan toch naar Parijs gaat, bezoek zeker ook de tentoonstelling die gewijd is aan Henri Cartier-Bresson.
Iris Van Herpen
Posted on 20 maart 2014
Het artikel begint met de vraag te stellen of het hier om modellen gaat of vlees. Wat het goede/juiste antwoord ook moge zijn, het is een manier van kleren presenteren die het nieuws gehaald heeft. En daar draait alles om: gezien worden.
“From New York to Paris via London and Milan, fashion week was a celebration of all things weird and wonderful.And ensuring that the fashion festivities went out with a bang, notoriously quirky Dutch designer Iris van Herpen’s show in Paris last night closed fashion week in all its wacky glory.While Karl Lagerfeld sent his models down a supermarket themed runway complete with trollies at Chanel and Stella McCartney saw Cara Delevingne and Joan Smalls skip down hers, Iris van Herpen may have just one-upped them all.”
Don Mullan – Images of the Heart
Posted on 5 januari 2014
Don Mullan heeft een volledige reportage gemaakt in Zuid-Afrika en bijhorende tentoonstelling in Parijs weliswaar met een … Nokia. Toegegeven het was een 1020 maar toch. De resultaten mogen er zeker zijn! Wanneer je op de website bent, klik ook eens op de foto zelf en dan onderaan op een van de drie tabs voor meer uitleg over de foto die je aan het bekijken bent.
http://donmullan.piwigo.com/index?/category/1-images_of_the_heart_don_mullan_nokia_lumia_1020
Parijs wint aan belangrijkheid
Posted on 23 april 2011
Er is het jaarlijkse fotofeest ‘Paris Photo’ dat alsmaar meer volk trekt naar de lichtstad. Dat wordt elk jaar georganiseerd in november. Zo heeft men dan maar meteen die maand uitgeroepen tot fotomaand. Dus, naast de hoogmis ‘Paris Photo’ zijn er dan ook nog eens tientallen kleinere evenementen en tentoonstellingen. Kortom, het is echt de moeite waard om in november een paar dagen in Parijs door te brengen.
Onlangs heeft het Amerikaanse veilinghuis ‘Sotheby’s’ Londen vervangen door Parijs voor hun jaarlijkse verkoop van foto’s, die doorgaat in mei. De andere twee grote ‘Christie’s’ en ‘Phillips de Pury’ blijven in Londen. Deze verhuis heeft nu nog meer gewicht aan Parijs als fotohoofdstad en wordt nu nog meer incontournable.
Paris Photo en Photoquai
Posted on 22 december 2009
Dit weekend ben ik twee dagen naar Parijs geweest met mijn lievelingstrein:
Het zou een fotoweekend worden, dat stond vast: eerst naar “Paris Photo 2009” en daarna naar een onderdeel van “Photoquai”. En het is een fantastisch weekend geworden!
“Paris Photo 2009” was gewoonweg uitzonderlijk goed; het was een beetje een opsteker. Laat het duidelijk zijn, dit evenement gaat niet over vakantiekiekjes of fotomateriaal. Het is een salon voor verzamelaars, investeerders of nog galerijhouders. Persoonlijk dacht ik dat ik er “op mijn gemak” zou kunnen rondkuieren maar …. Bij mijn aankomst was er een file aan de kassa van 86 personen lang. En dat op een vrijdag, een werkdag.
Eens binnen zag het er bij momenten ook “zwart van het volk”. Een andere vaststelling: ik heb op dat salon nog nooit zoveel boeken te koop gezien. Misschien is het wel een verkeerde conclusie die ik nu ga trekken maar van hetgeen ik ter plaatse gezien heb, besluit ik dat fotografie en de bijhorende boeken in de lift zitten. Het kan ook zijn dat mensen liever een boek kopen van een fotograaf (dat dan ook meerdere werken bevat) dan één enkele foto. Maar … geen enkel boek noch poster vervangt een echte foto.
Op het salon zelf heb ik de twee Belgische vertegenwoordigers gezien: zowel “Les filles du Calvaire” als “Fifty One Fine Art Photography”. Op beide standen was er continu volk en de werken die er hingen waren “het zien waard” in tegenstelling tot enkele andere standen. Maar dat is natuurlijk persoonlijke smaak.
Vervolgens ben ik op zoek gegaan naar vrouwelijke fotografen die eruit sprongen en heb er twee gevonden: Irene Kung en Lalla Essaydi. Deze laatste was ook ter plaatse om haar boek te signeren. Lalla is geboren in Marokko en verwerkt kalligrafie in haar werken. Kalligrafie die voorbehouden is aan mannen. Door zelf aan kalligrafie te doen daagt ze een beetje de maatschappij uit. Ze werkt aan verschillende werken tegelijkertijd en het kan wel zes maanden duren om een handvol foto’s te maken.
Op een andere stand was de grote Elliot Erwitt zijn boeken aan het signeren. Bij het verlaten van het salon kwam ik hem tegen in het park. Het ganse gebeuren vond hij maar niks: te druk en te veel mensen ….
Toen ik het salon verliet was er nog altijd een file maar deze keer was ze nog langer!
De volgende dag ben ik dan naar “Photoquai” geweest om foto’s van Iraanse fotografen te gaan bekijken. Ook dit was zeker de moeite waard. Volgens de laatste berichten is het sinds de recentste gebeurtenissen verschrikkelijk moeilijk voor de fotografen om nog hun werk te doen. Ik heb het hier dan voornamelijk over fotoreporters die het dagelijks gebeuren verslaan. Of tenminste proberen te verslaan want verschillende van de tentoongestelde fotografen zijn bedreigd, gearresteerd en opgesloten geweest. Enkele andere zijn moeten uitwijken en in het buitenland moeten gaan leven.
Tijdens mijn “wandeling” door Parijs ben ik nog langs de volgende galerijen en dito tentoonstellingen gepasseerd: – “Seine 51” waar “Léon Herschritt” zijn werken tentoonstelt. Het thema is de muur van Berlijn en alle foto’s zijn in zwart-wit. Dit is uiteraard een zeer actueel thema en ondanks het zware thema zitten er toch een paar grappige foto’s tussen. De tentoonstelling loopt nog tot 12 december.
– “Académie des Beaux-Arts” waar men de laureaat van de “Prix de Photographie 2008” kon bewonderen. Dit was dan ook een tegenvaller want dit is helemaal niet mijn ding. De winnaar is “Jean-François Spricigo” met “Anima”.
– De laatste tentoonstelling was die van “Anton Solomoukha” in de galerij “Galerie208”. Deze fotograaf steekt enorm veel tijd in de voorbereiding van zijn foto’s. Het zijn vooral bestaande schilderijen die hem inspireren. De tentoonstelling loopt nog tot 12 december.
– “Magnum” in de “Rue de l’Abbaye, 13” waar de heel sympathieke René Burri zijn nieuw boek signeerde.
Galerie Les Filles DU Calvaire Bd. Barthelemy, 20 – Bte 3 1000 Bruxelles http://www.fillesducalvaire.com/
Fifty One Fine Art Photography Zirkstraat 20 200 Antwerpen http://www.gallery51.com/
http://www.photoquai.fr/en/exhibitions/monnaie-de-paris.html
Hier nog enkele goede adressen:
Pascal Caffet was ooit de “Meilleur ouvrier de France” en wereldkampioen chocolatier. De dingen die deze mens maakt zijn … goddelijk. http://www.pascal-caffet.com/
Een ander goed adres is “Le Pré aux Clercs” 30, Rue Bonaparte – Saint-Germain des Prés. Het is er gezellig, de bediening is heel snel en de salades zijn heel erg lekker. Maar … vraag aub plat water van de kraan; indien niet, betaalt u zo maar eventjes €7.60 voor één frisdrank van 50cl!
photodj 
